پسر خیابونی

پسر خیابونی

نوشته های پسر خیابونی
پسر خیابونی

پسر خیابونی

نوشته های پسر خیابونی

هوا

هوا یه جوریه که دوست داری فقط زیر لحاف باشی و از جات تکون نخوری توف به دستشویی که مجبورت میکنه بلند شی

سالی که گذشت

اینجا سال با 4 اسفند شروع و تموم میشه چون روزیه که تولد وبلاگ هست 

توی ساللی که گذشت خب پستی و بلندی های زیادی بود شاید خیلیا براشون بد رقم خورده که تعدادشون بیشتر بعضی ها هم خوب رقم خورده ولی در مورد خودم که بخوام بگم توی این یک سال خب از نظر مالی پیشرفت هایی هرچند کوچیک داشتم اما خوشحالم کرد این پیشرفت ها. میگن کوچیک کوچیک باید بری جلو تا کوه بشی. ا نظر کاری اعتباراتی بدست اوردم که بازم خدا رو شکر. از طرفی با دو سه نفر آشنا شدم که دوستای خوبی هستند هرچند اصلا به کار مربوط نمیشن. اما به این نتیجه رسیدم که میشه خیلی اتفاقات خوبی رو رقم زد و کارها رو پیش برد و پخته تر شد فقط با این شرط که توی خودت حل کنی. میدونی به نظرم اینکه ادم 70 درصد بدنش آبه نشونه اینه که اب خیلی چیزها رو حل میکنه و میشوره میبره. تو هم باید تموم مشکلات رو اول با خودت حل کنی تا بتونی بری جلو. شاید قبلا دعوا و اعتراض و ناله میکردم اما الان ساکت تر شدم و این نشونه بزرگتر شدنه.

امیدوارم که سال جدید برای همه موفقیت باشه و پر از خوشحالی

قدیما

نمیدونم چرا امروز یاد زمان قدیم افتادم یاد یک صفحه وبلاگی به اسم دختر خیابونی اون موقع ها خیلی با هم میگفتیم و میخندیدیم. یادم نمیاد اخرین باری که با هم حرف زدیم پیام دادیم . یادش بخیر اون موقع یاهو مسنجر بود اینترنت دایال آپ بود و همین. اون موقع ها ایرانسل هنوز همه جا آنتن نمیداد. اونموقع شب ها با اس ام اس های پیاپی چت میکردیم و میخوابیدیم. نمیدونم الان کجایی چیکار میکنی زنده هستی یا نه. فقط امیدوارم که هرجا باشی خوشبخت باشی.

شکست

و بالاخره طلسم شکست از آخرین نوشته ایی که گذاشتم

امروز پیوندهای کوتاه و مختصر دوستان رو چک کردم

سیاهچال رفته اونم بعد از کلی نوشته اخرینش مادربزرگه بود

بچگیا هست خدا رو شکر گرچه توی اینستاگرام میبینمش و میدونستم هست

سهراب هم وبلاگش بود ولی مثه من خاک خورده شده

جود هم وبلاگش نیست در صورتی که فکر میکردم این صد در صد باشه و خبری ازش ندارم اصلا

ماتیلدا هم وبلاگش رو غیر فعال کرده امیدوارم حالش خوب باشه و برگرده خیلی وقته خبری ازش ندارم

بهامین هم کم مینویسه ولی هست و اونم توی اینستاگرام میبینم و خیالم راحته سلامته

نل هم رمزگذاری کرده و کلا بی خبرم ازش

.....................

اگه احیانا پیداتون شد یه سری بزنین و از احوالتون خبر بدین

.....................

میخوام بیشتر باشم اگه خدا بخواد

افکار

کی با یه جمله مثه من میتونه ارومت کنه

بالاخره یه چیزی میشه

سکانس کافه

یه روزی میرسه که زنگ میزنی و میگی حالت خوبه؟ میشه بشینیم مثه قدیم توی یه کافه بخار گرفته و یه گوشه بشینیم و حرف بزنیم؟ از اوضاع زمونه غر بزنم و  حرف بزنم و حرف بزنم و حرف و تو بگی درست میشه؟ و منم بگم هیچی درست نشده....

...

پشت تلفن میخندم و میگم ولی برعکس برای من درست شده. تو نخواستی که بشه تو همش نگرانی. 

یهو میزنی زیر گریه و میگی من اشتباه کردم وقتی رفتی  دیگه هیچی درست نشد. میشه برگردی؟

من فقط میگم بیا همون کافه

...

وقتی میرسم همون کافه میبینم تو روی میز کنار پنجره نشستی و منتظر منی مثه همیشه من دیرتر میرسم. میشینم کنارت و نگات میکنم. بهم میگی چقدر پیر شدی سه سال هست که ندیدمت اما خیلی تغییر کردی. خوبی؟

میخندم و میگم اره خوبم. تو چی؟

یهو میزنی زیر گریه و شروع میکنی از اوضاع سه ساله ات گفتن. اخرش سرتو بلند میکنی و میگی میشه باز مثه قدیم باشیم؟

 اونوقته که  فقط یه لبخند تلخ میزنم بهت و سیگارمو روشن میکنم و یه کام میگیرم و بهت میگم قهوه ات سرد نشه...

……

پ.ن.۱: دوست عزیزی که ایمیل زدی و درخواست راه ارتباطی دادی اون گوشه سمت راست زدم راه ارتباطی من در تلگرام میتونی از اون استفاده کنی

روزی که از اینجا میرم

امروز روز خداحافظی بود روزی بود که قراره برم. روزیه که جدا میشم از همه چی و همه کس. یه وقتایی اینجا و اونجا و همه جا بودم سر میزدم میگفتم میخندیدم. اما دیگه گذشته همه چیز گذشته. بالاخره این تابوشکنی باید میشد. از گذشته گذشتم. پوست انداختم مثه باسیلیسک سالازار اسلیترین. امروز روز جدایی بود از گذشته.

میدونم شاید فکر کردین اینجا هم بسته میشه اما نه اینطور نیست اینجا تا زمانی که زنده هستم هست. به خاطر اینکه نوشتن چیزی هست که ارومم میکنه و بهم ارامش میده

خواب

زیر پامو نگاه کردم دیدم فاصله کمی از زمین دارم با فکر کردن شروع به حرکت کردم انگار لازم نبود که راه بری فقط همینطوری سر میخوردی به جلو. پیش خودم گفتم وقتی اینقدر راحت میشه رفت چرا به سمتش نرم و ببینمش. توی همین فکر بودم که دیدم ا جلو در خونشون هستم. هرکاری کردم نتونستم زنگ در رو بزنم خیلی اعصابم خورد بود که چرا نمیشه من که راحت رسیدم اینجا چرا نمیتونم زنگ رو فشار بدم. به خودم گفتم خب بهتره در بزنم...  دستم از در رد شد. افکار شیطانی به سرم زد که من میتونم از در رد بشم و برم تو. همینطور ادامه دادم و رفتم داخل. مامانش نشسته بود و داشت تلویزیون نگاه میکرد. خودش هم ..... 

خودش روی تخت دراز کشیده بود و داشت با گوشیش بازی میکرد. اصلا نفهمید من اونجام . همینطور نگاهش میکردم. صداش کردم. فهمیدم که منو نمیبینه و دستمو هم حس نمیکنه. دستمو گذاشتم روی سرش. حس میکردم روی سرش هست ولی  واقعا نبود از بدنش رد میشد. اعصابم به هم ریخته بود. چرا نمیبینه من اومدم. چرا نمیتونم بهش دست بزنم. ییهو از جا پرید. خوشحال شدم فکر کردم که حس کرده منو. یهو صدا زد. مامان. مامانن و شروع کرد گریه کردن. داشتم دیونه میشدم. حس کردم خبریه تو گوشی نگاه کردم دیدم عکس من با یه نوار سیاه کنارم روی گوشیشه. 

مامانش رسید و گفت چی شده.

با گریه گفت علی مرد. داداشش استوری کرده 

و من توی خواب فهمیدم که از دنیا رفتم...

دوستان

میدونی ادم به یه سنی میرسه دیگه دایره لغاتش محدود میشه دایره دوستاش محدود میشن. ادما کلا از یه جایی به بعد خسته میشن نه اینکه نخوان یا نتونن نه دیگه حوصلشون نمیشه البته این فرضیه رو برای این کشور میزارم. گاهش خسته میشی و نمیفهمی خسته شدی ولی یه روزی میرسه میبینی ا توام که مثه بقیه یه ارتباط محدود داری یه سری کارهای محدود رو میکنی و بعد حسرتش رو میخوری چرا اینجوری شد چرا. خیلی دوستتون دارم و واقعا بعضیاتون رو دوست دارم از نزدیک ببینم ولی از طرفی میگم نه بهتره همینطور ناشناس های شناس باشیم بهتره